Positio super virtutibus, przekazane do Kongregacji w dniu 31 maja 2024 r., miało jako relatora o. Szczepana Tadeusza Praśkiewicza OCD, postulatora – ks. Pierluigiego Cameroniego SDB, a jako redaktora – dr. Matteo Penatiego, pracującego w Postulaturze Generalnej.
Na podstawie opiniii wydanej przez teologów konsultorów kardynałowie i biskupi, członkowie dykasterii, będą mogli teraz wyrazić swoją opinię.
Wiadomość ta wywołała wielką radość zarówno w Diano d'Alba (Cuneo), rodzinnej miejscowości sługi Bożego, jak i w diecezji Alba, gdzie od wielu lat grupa osób poświęca się promowaniu procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego sługi Bożego, a także w północno-wschodnich Indiach, zwłaszcza w diecezji Tura i w salezjańskiej inspektorii Guwahati (ING).
“W tym Świętym Roku poświęconym chrześcijańskiej nadziei i w 150. rocznicę pierwszej salezjańskiej wyprawy misyjnej zainicjowanej przez Księdza Bosko, świadectwo bpa Oreste Marengo jest świadectwem prawdziwego pielgrzyma nadziei, który, ożywiony apostolskim zapałem misjonarzy Ewangelii, głosił Słowo zbawienia. Biskup był nosicielem nadziei, uczył zaufania Bogu, będąc przekonany o tym, że wszystko służy dobru tych, którzy kochają Boga” – stwierdził ks. Cameroni.
Emilio Oreste Marengo urodził się 29 sierpnia 1906 r. w Diano d’Alba (Cuneo). Mieszkał w Le Cecche wraz z rodziną: ojcem Lorenzo, matką Agostiną i trójką rodzeństwa, z których jeden, Giuseppe, zostanie księdzem diecezjalnym, a siostra Agnese zakonnicą. Była to rodzina rolnicza, bardzo pracowita i głęboko wierząca. Właśnie w Diano d'Alba Oreste nawiązał kontakt z niektórym znaczącymi przedstawicielami środowiska salezjańskiego, którzy w wieku 13 lat skłonili go do przeniesienia się do Turynu, by tam rozpoczął swoją salezjańską drogę życia. Tam też spotkał salezjanów pierwszego pokolenia.
W 1923 roku opuszcza Włochy i wyrusza do Indii, a dokładniej do północno-wschodniej części kraju, gdzie spędzi całe swoje życie misyjne. Należy do pierwszej grupy nowicjuszy – ośmiu pochodzących z całej Europy – formowanych na miejscu przez salezjanów. Jego mistrzem jest czcigodny sługa Boży Stefano Ferrando. Już w trakcie nowicjatu, a potem także podczas studiów filozoficznych, młodzi studenci udawali się do wiosek, aby służyć w czasie Eucharystii i formować katechumenów oraz młode lokalne wspólnoty katolickie. Potem następują trzy lata studiów teologicznych, podczas których poznaje ks. Costantino Vendrame, wielkiego mistrza życia apostolskiego.
2 kwietnia 1932 roku Oreste Marengo przyjmuje święcenia kapłańskie. Następnie zostaje skierowany na swoją pierwszą placówkę misyjną. Ks. Oreste nie oszczędza się w pracy i w 1936 r., zaledwie 4 lata po święceniach kapłańskich, przełożeni mianują go mistrzem nowicjuszy – w Woodcot i Bandel – a potem dyrektorem studentatu filozoficznego w Sonada. Po zakończeniu II wojny światowej, podczas której był jednym z nielicznych Włochów, którzy nie zostali internowani, powraca do jednego z ośrodów misyjnych.
W 1951 roku Stolica Apostolska postanowiła podzielić terytorium diecezji Shillong i ustanowić w Dibrugarh siedzibę biskupią. Pierwszym biskupem został mianowany właśnie ks. Oreste Marengo, który 27 grudnia 1951 roku otrzymał święcenia biskupie w Bazylice Maryi Wspomożycielki w Turynie. Był biskupem Dibrugarh do 1964 roku, kiedy to powierzono mu zadanie utworzenia nowej diecezji Tezpur, którą kierował od 1964 do 1969 roku.
Lata spędzone w Dibrugarh i Tezpur, pomimo znacznych trudności, przyniosły rozkwit nowych wspólnot katolickich i nawrócenie wielu pogan. Następnie został wysłany do Tury, najpierw jako wikariusz biskupi biskupa Shillongu, a następnie jako administrator apostolski, aby założyć nową diecezję: w ciągu kilku lat liczba ośrodków misyjnych wzrosła z 7 do 13. W 1978 r. zrezygnował z funkcji administratora apostolskiego, gdy mianowano pierwszego indyjskiego biskupa tej diecezji.
Bp Marengo oddaje się wtedy do dyspozycji księży z diecezji, pomaga im w pracy duszpasterskiej jako wikariusz, a po przekroczeniu 70 roku życia służy jako zwykły duszpasterz misjonarz. Czyni to tak długo, jak pozwalają mu na to siły. Następnie wycofuje się do “Bosco Mount”, siedziby salezjańskiego prenowicjatu w Tura, stając się dla nowych salezjanów wzorem i punktem odniesienia. Umiera w Tura 30 lipca 1998 roku.
Jedynym pragnieniem jego ojcowskiego serca było przebywanie z ludźmi i zbliżanie ich do Boga. Był prawdziwym poszukiwaczem dusz i bratem dla wszystkich, zwłaszcza dla najmłodszych i najbiedniejszych braci i sióstr: naśladując Jezusa i Księdza Bosko, ks. Marengo umiał kochać bliźniego i sprawić, by ten zrozumiał, że jest kochany w wyjątkowy sposób. Właśnie dlatego, że chciał być bratem wszystkich, w ciągu swojego życia nauczył się wielu języków, aby każdy mógł jak najlepiej zrozumieć głoszoną Dobrą Nowinę. Uważał, że głoszenie Ewangelii powinno być skierowane do wszystkich i nie powinno istnieć żadnych barier kulturowych ani językowych dla tego głoszenia.
